The Rijksmuseum (dutch)

In dit verslag ga ik wat vertellen over de kunstwerken van het Rijksmuseum die mij het meest aanspraken of die de meeste indruk op mij maakten.

Al snel kwam ik een kunstwerk tegen die mij veel deed. Het waren eigenlijk twee kunstwerken, maar de één deed mij meer dan de ander. Ik liep de eerste tentoonstelling binnen en keek een beetje rond. Ik zag een muur staan waar niks aan hing, dus ik liep naar de andere kant om te kijken of er wat aan hing en zag twee schilden hangen. Ze kwamen allebei uit de Middeleeuwen. Op het bordje wat erbij hing las ik dat de linker een schild was voor iemand die onder een Duitse vorst vocht. De rechter was een schild die werd gebruikt door iemand die onder de Hertog van Bourgondië vocht. Op de rechter stond een kruis en op de linker drie kroontjes. Maar het was niet het uiterlijk wat mij aansprak, maar de gedachte dat een ridder daar vroeger mee heeft gevochten, zijn leven voor zijn koning gaf. De rechter sprak mij wat meer aan omdat die er meer gehavend uitzag. Het idee dat iemand bijna duizend jaar geleden daarmee in zijn handen vol zelfvertrouwen het strijdveld opliep was een raar idee en die gedachte liet me niet los.

Bij het Aziatische gedeelte van het museum stuitte ik op een beeldje. Op het eerste gezicht leek het niet zo'n bijzonder beeldje, maar als je langer en beter keek zag je steeds meer verfijnde details die je zou missen als je meteen door was gelopen. Dit kunstwerk sprak mij vooral aan door de begaafdheid die de maker zonder twijfel nodig had om dit te maken. Het was gemaakt van porselein en het was een soort van berg met allemaal tuintjes erop. Het feit dat iemand zoiets verfijnds en moois kon maken met de waarschijnlijk zeer beperkte gereedschappen die diegene tot zijn beschikking had, maakte veel indruk op mij en ik kreeg ook veel respect voor de maker die al die tijd en moeite erin heeft gestoken.

Op de bovenste verdieping zag ik een gigantisch schilderij waarop zich een hevige zeestrijd afspeelde. Dit schilderij was niet zomaar een schilderij, maar het was volledig getekend met een pen (of wat dat ook in die tijd was). Zo'n groot schilderij dat zoveel liet zien met maar twee kleuren: zwart en wit. Ik vond dit heel knap gedaan en hierdoor maakte dit indruk op mij. Dat je zoveel kon uitten en vertellen terwijl je geen kleur hebt. Het zag er ook niet onnatuurlijk uit, wat ik wel heb als ik bijvoorbeeld een zwart-wit film zie. Alles zag er volkomen normaal uit en de schilder was waarschijnlijk een meester in zijn vak. Want ook de details die je zag in het schilderij verbijsterde mij. Ook de levendigheid maakte indruk op mij. Aan de ene kant van het doek zag je honderden mensen verdrinken, waar je aan de andere kant nog schepen volop in gevecht zag. Het totale plaatje was ook alsof het precies zo was gebeurd. Dat is iets wat ik bij veel schilderijen niet begrijp en ook heel knap vind. Dat je één moment, nog kleiner

...